Γενικά

• 
• 

Ο άνθρωπος εδώ και πολλούς αιώνες εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πόρους του πλανήτη προς όφελός του. Λόγω της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού τον τελευταίο αιώνα, της εκτεταμένης ρύπανσης από ανθρώπινες δραστηριότητες, καθώς και της παραγωγής συνθετικών υλικών με μεγάλους χρόνους ζωής, η εκμετάλλευση αυτή έχει οδηγήσει σε σημαντική υποβάθμιση του φυσικού και ιδιαίτερα του θαλάσσιου περιβάλλοντος.  

Σύμφωνα με τον ορισμό που έχει δοθεί από τη Διεθνή Ομάδα Εμπειρογνωμόνων σε Θέματα Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος (GESAMP),  ρύπανση της θάλασσας θεωρείται “η εισαγωγή από τoν άνθρωπο, άμεσα ή έμμεσα, ουσιών ή ενέργειας στο θαλάσσιο περιβάλλον που βλάπτει τους έμβιους πόρους, θέτει σε κίνδυνο την ανθρώπινη υγεία, παρεμποδίζει τις  θαλάσσιες δραστηριότητες συμπεριλαμβανομένης της αλιείας, αλλοιώνει την ποιότητα του θαλάσσιου νερού για κάθε προβλεπόμενη χρήση και υποβαθμίζει το φυσικό της κάλλος”.  

Σύμφωνα με το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNEP)  οι δραστηριότητες στην ξηρά είναι υπεύθυνες για το 90% της ρύπανσης της θάλασσας ενώ το υπόλοιπο 10% οφείλεται σε ναυτιλιακές δραστηριότητες. 


Οι μηχανισμοί εισόδου και διακίνησης των ρύπων στο θαλάσσιο περιβάλλον δεν είναι διαφορετικοί από αυτούς των φυσικών ουσιών και ουσιαστικά συνδέονται με τον κύκλο του νερού.  Η μαζικότερη φυσική μεταφορά ρύπων στη θάλασσα γίνεται μέσω της ατμόσφαιρας και των ποταμών. Ευτυχώς για τον πλανήτη οι μεγαλύτεροι ποταμοί όπως ο Αμαζόνιος και ο Κόγκος εκβάλλουν στον ισημερινό Ατλαντικό χωρίς να διατρέχουν προηγουμένως βιομηχανικά αναπτυγμένα κράτη. 

Πόντιση στη θάλασσα εννοούμε την απευθείας, ηθελημένη απόρριψη από πλοία ή φορτηγίδες ανεπιθύμητων ουσιών που παράγονται όμως στην ξηρά συνήθως από βιομηχανικές, μεταλλευτικές διεργασίες ή έργα εκβάθυνσης πυθμένα.